tel tel tel
Kur'an-ı Kerim'den
(O kimseler ki imân etmişler,) yani Hazret-i Muhammed (asm)’a indirilen vahy-i İlahinin tümünü birden kalben tasdik edip dil ile ikrar etmişler (ve imanlarına bir zulmü) herhangi bir şirki (bulaştırmamışlardır. İşte) asıl (korkudan) ebedî azaba düşme endişesinden (emin olmak, onlara) halis imâna sahip olan zatlara (aittir.) Onların istikballeri güven içindedir. (Ve hidâyete ermiş olanlar da onlardır.)
(En’am, 6/82)
Hadîs-i Şeriflerden
Karanlık gecelerde mescidlere yürüyerek giden kimseleri, kıyamet gününde tam bir nura kavuşacaklarını müjdeleyiniz.
(Ebu Davut,Salat 50, Tirmizi, Salat 116)
Dualardan
Ya İlâhî! Zalimlerin şerlerini üzerlerimizden kaldır. Mü’minlerin dualarına ortak et ve takdîr buyurduğun musibetlerden bizleri lütfunla esirge.
(Hacı Hulusi Bey)
Vecîze
Aç canavara karşı tahabbüb, merhametini değil, iştihasını açar. Hem de diş ve tırnağının kirasını da ister.
Mektûbat
EN BÜYÜK İNKILAB

EN BÜYÜK İNKILAB

20.09.2024

Resûl-i Ekrem (asm), peygamber olarak müşriklere gönderildiği zaman, Mekke müşriklerinin devleti yoktu. Mekke’nin etrafında üç muazzam devlet vardı:

1. Habeşîstan İmparatorluğu,

2. Sasani Devleti,

3. Roma İmparatorluğu.

Kezâ o zamanda irili ufaklı kırk küçük devlet daha vardı. Fakat bunlar, eyalet gibi devletler olup, o üç büyük devlete bağlıydı. Arabistan Yarımadası’nda başka bir devlet yoktu. Mekke müşrikleri, devlet olmadıkları hâlde, akıllarıyla -büyük devletler dâhil- diğer devletleri idare ediyorlar ve onlarla geçinebiliyorlardı. Kimsenin emri altına girmiyorlar ve kimseye itâat etmiyorlardı. Aynı zamanda bu müşrik kabileler, kendi aralarında çete olup birbirini öldürüyorlardı. Mekke müşrikleri, babalarından, dedelerinden kalan âdetlerine son derece bağlı ve taassub-u bârid içinde idiler. O kadar ki; o üç medenî ve büyük devlet dahî onları bu âdetlerinden vazgeçiremiyorlardı.

Arabistan Yarımadası’nda tek bir kavim yoktu, pek çok aşiretler ve kavimler vardı. Herkesin dili Arabça, ama lehçesi ayrı, âdeti ayrı, geleneği ayrı, örfü ayrı, usûlü ayrı idi. Hem bunlar, inadcı kavimlerdi. Yani, örf ve âdetlerine, gelenek ve göreneklerine, inanç ve fikirlerine son derece bağlı ve bunlarda ısrar edip inâd eden milletlerdi.

İşte ümmî olan Resûl-i Ekrem (asm), vasıfları böyle olan kavimlere peygamber olarak gönderilir. O akvâm, o kadar vahşî bir ahlâka sâhib idi ki; kızını diri diri toprağa gömüyordu. “Kızın oldu.” müjdesi kendisine gelince; yüzü kapkara kesilir, öfkelenir, onu âr kabul eder, kavminden gizlenir, onu yanında mı tutsun, yoksa toprağa mı gömsün diye şeytânî bir düşünceye kapılırdı.[1] Artık o zamanda yaşayan beşerdeki vahşîliğin ve vahşetin ne seviyede olduğunu siz kıyâs edin!

O Zât-ı Ekrem (asm), çok kısa bir sürede, o vahşî ve âdetlerine mutaassıb ve inadçı ve ahlâk-ı seyyie sâhibi akvâmı, bütün dünyanın insanlarına muallim yaptı. Hem kızlarını diri diri gömen merhametsiz ve vahşî bir milleti, öyle bir hale getirdi ki; o millet, karıncaya dahî ayak basamaz oldu. İşte o millet, üstün bir ahlâk ve adâlet sahibi ve bütün dünyada “Ashâb-ı Kirâm” namıyla meşhûr ve giymek için doğru dürüst bir elbise bile bulamayan ve nev’-i beşerin yıldızları olan mü’minlerdir. Bu zevât-ı âliye, gece kalkıp Kur’ân okuyan ve namaz kılan, gündüz ise kılıcını eline alıp harbe giden kahramanlardır. Yani, onlar, gündüz aslandı, gece âbid idi.

Hem O Zât (asm), kısa sürede o vahşî insanları medenî ümmetlere üstâd yaptı. Meselâ; bedevî bir adam, Resûl-i Ekrem (asm)’ın yanına gelir; beş dakîka sohbetiyle müşerref olur; birden o adamın efkâr ve hissiyâtı o kadar açılır ki; Kur’ân ahlâkıyla ahlâklanır, Hakîkat-ı Muhammediyye (asm)’da fânî olur. Çin, Hind, Fars, Habeşîstan gibi medenî kavimlere gider, üstâd ve rehber olur.

Demek sohbet-i Nebeviyye’de öyle bir iksîr vardır ki; onunla müşerref olan kişi, bütün dünyadaki medenî insanlara üstâd olur. O hâl, kırk dakîkada değil; belki kırk sâniyede -elektrik gibi- ona geçer. Bunu anlamak için Sıddîk-ı Ekber’e bak! Kezâ Hazret-i Ömer’e bak! Birdenbire bütün medenî insanlara emîr, meşhûr adâletiyle rehber oldu. Bunu tam anlamak için, İslâm’dan önce ve sonra Ömer’e bak!

O Zât (asm), kânûn cebriyle, zorla insanları irşâd etmemiş, teblîğ yapmamıştır. Belki sadece Arş-ı A’lâ’dan inen Kur’ân’ın âyetlerini okur. Bu âyetler, akıllar üzerinde birden yüksek bir te’sîr yapardı ve onları düzeltirdi. Daha sonra akıllarını tefekküre sevk ederdi. Yani, “İnsan ve âlem nedir? Nereden gelmiş? Nereye gidiyor?” sorularını hemen çözüyordu. Demek Kur'an, evvelâ aklı ta’mîr etmekle irşâda başlıyor. Daha sonra rûhu, maâliyâta sevk ederdi. Kalbi ise, mâsivâdan kurtarıp, Cenâb-ı Hakk’ın muhabbetiyle sergerdân ederdi.

Elhâsıl: Risâlet-i Muhammediyye’nin hakkaniyetinin delîllerinden biri de O Zât’ın, bir kuvve-i kudsiyeye istinâd ederek yaptığı icraattır. Yani, dayanmış olduğu kuvvet, beşerî bir kuvvet değil; İlâhî bir kuvvettir. Zira bir beşer, kendi gücüyle böyle bir muvaffakiyet ve zaferi, böyle bir saltanat ve fütûhâtı, böyle bir şevket ve iktidârı elde etmesi ve bunları, bilâ-fâsıla on dört asır devâm ettirmesi, mümkün değildir; bu muvaffakiyet, tâkat-ı beşerin fevkındedir, belki onun için imkânsızdır. Öyle ise O Zât’a nisbeten bu muvaffakiyet, bir mu’cizedir. O hâlde Hazret-i Muhammed (asm), Resûlullâh’tır.

 

(Heybil Yayınlarından “Evsaf-ı Muhammediye” adlı eserden alınmıştır.)

 

 


[1] En'âm, 6:137; Nahl, 16:58-59; Zuhruf, 43:17; Tekvir, 81:8-9.

 

Bu yazi 810 defa gösterilmiştir.

Yorum yapabilirsiniz :

İsim
Eposta ( Sitede görünmeyecek )
Yorum
Doğrulama Kodu
Gönder

Yorumlar :

Henüz yorum yapılmamış.

Muhammed Doğan'ın (Molla Muhammed el-Mûşî el-Kersî) beyanatları Nurmend.com sitesinden başka bir platformda yayınlanmamaktadır. © 2014-2023 | Her hakkı saklıdır. Kaynak gösterilmeden kullanılamaz. Nurmend - Şerhmend
0.232 sn. deSen
↑ Yukarı